υπερμέτρωψ

ο, η, αρσ. και υπερμέτρωπας Ν

αυτός που πάσχει από υπερμετρωπία.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. hypermetrope < υπέρμετρος + -ωπας (< θ. οπ- τού ὄπωπα*, πρβλ. μύ-ωπας). Η λ., στη γρφ. ὑπερμέτροπες, μαρτυρείται από το 1890 στην εφημερίδα Εστία].